تاریخ بلاروس: از سرزمین‌های دوک‌نشین تا جمهوری شوروی
تاریخ بلاروس آمیخته با امپراتوری‌ها، جنگ‌ها و تغییرات سیاسی بزرگ است. در قرون وسطی، این منطقه بخشی از دوک‌نشین بزرگ لیتوانی بود و سپس با لهستان اتحادی تشکیل داد. پس از چندین قرن، در اواخر قرن هجدهم، بلاروس به امپراتوری روسیه پیوست.
در قرن بیستم، بلاروس بخش مهمی از اتحاد جماهیر شوروی شد و طی جنگ جهانی دوم آسیب‌های گسترده‌ای دید. حدود یک‌چهارم جمعیت این کشور در جنگ جان باختند. پس از فروپاشی شوروی در سال ۱۹۹۱، بلاروس به استقلال رسید، اما همچنان روابط نزدیکی با روسیه حفظ کرده و یکی از معدود کشورهای اروپایی است که تا حد زیادی سبک حکومت شوروی سابق را حفظ کرده است.
ساختار سیاسی و دولت
بلاروس از سال ۱۹۹۴ تاکنون تحت رهبری الکساندر لوکاشنکو قرار دارد. نظام سیاسی کشور به‌طور رسمی ریاست‌جمهوری است، اما عملاً از سوی منتقدان به‌عنوان یک حکومت اقتدارگرا شناخته می‌شود. با وجود انتقادات غرب، دولت بلاروس توانسته ثبات اقتصادی نسبی و نظم اجتماعی را در داخل کشور حفظ کند.
زبان، فرهنگ و مذهب
بلاروس دارای دو زبان رسمی است: بلاروسی و روسی. با این حال، زبان روسی در امور روزمره، آموزش، رسانه‌ها و کسب‌وکارها غالب است. زبان بلاروسی بیشتر در متون ادبی، سنت‌ها و فضاهای روستایی رواج دارد.
فرهنگ بلاروس ریشه در سنت‌های اسلاوی دارد و با ادبیات غنی، موسیقی فولکلور، هنرهای دستی و معماری مذهبی شناخته می‌شود. مذهب ارتدوکس شرقی دین غالب در بلاروس است، اگرچه اقلیت‌هایی از کاتولیک‌ها و یهودیان نیز در کشور زندگی می‌کنند.
اقتصاد
اقتصاد بلاروس دارای ویژگی‌های متمایزی است. برخلاف بسیاری از کشورهای پساشوروی، این کشور روند خصوصی‌سازی گسترده را دنبال نکرد و هنوز هم بخش بزرگی از صنایع در اختیار دولت باقی مانده‌اند. صنایع سنگین، ماشین‌سازی، کشاورزی مکانیزه، و تولید مواد شیمیایی از مهم‌ترین پایه‌های اقتصادی کشور هستند.
با اینکه بلاروس منابع طبیعی قابل توجهی مانند نفت یا گاز ندارد، اما از طریق پالایش نفت وارداتی از روسیه و صادرات مشتقات نفتی درآمد کسب می‌کند. همچنین این کشور به دلیل موقعیت جغرافیایی‌اش به‌عنوان حلقه ارتباطی میان روسیه و اتحادیه اروپا اهمیت ژئوپلتیکی دارد.
