بوروندی

بوروندی یکی از کشورهای کوچک اما پُرماجرا در شرق آفریقاست که با وجود منابع طبیعی، تاریخ پر فراز و نشیب، و فرهنگی غنی، کمتر در سطح جهانی شناخته شده است. این مقاله به بررسی موقعیت جغرافیایی، تاریخچه، ساختار سیاسی، فرهنگ، اقتصاد و چالش‌های پیش‌روی این کشور می‌پردازد.

بوروندی کشوری محصور در خشکی در شرق قاره آفریقاست که با کشورهای رواندا از شمال، تانزانیا از شرق و جنوب، و جمهوری دموکراتیک کنگو از غرب هم‌مرز است. این کشور در نزدیکی دریاچه تانگانیکا، یکی از بزرگ‌ترین و عمیق‌ترین دریاچه‌های آفریقا، قرار دارد. پایتخت سیاسی آن شهر گیته‌گا و پایتخت اقتصادی آن بوجومبورا است.

بوروندی مساحتی در حدود ۲۷٬۸۳۰ کیلومتر مربع دارد و به طور عمده از تپه‌ها و کوهستان‌های سرسبز تشکیل شده است. رودخانه‌ها و دریاچه‌های فراوانی در آن جریان دارند که بخش عمده‌ای از منابع آب شیرین منطقه را تأمین می‌کنند.

تاریخ بوروندی با سلطنت سنتی آغاز شد که قرن‌ها پیش از ورود اروپاییان در این منطقه وجود داشت. با ورود استعمارگران آلمانی در اواخر قرن نوزدهم، این کشور به بخشی از آفریقای شرقی آلمان تبدیل شد. پس از شکست آلمان در جنگ جهانی اول، بوروندی تحت قیمومت بلژیک درآمد و تا سال ۱۹۶۲ مستعمره باقی ماند.

بوروندی در ۱ جولای ۱۹۶۲ به استقلال رسید، اما پس از آن دچار تنش‌های شدید قومی بین دو گروه اصلی قومی، هوتو و توتسی شد. این درگیری‌ها بارها به خشونت‌های گسترده، کودتاهای نظامی، و حتی نسل‌کشی انجامید. در سال ۲۰۰۵، پس از یک دوره صلح‌آمیز، قانون اساسی جدیدی تدوین و ساختار سیاسی جدیدی ایجاد شد که به مشارکت هر دو گروه توجه داشت.

جمعیت بوروندی حدود ۱۲ میلیون نفر است. بیش از ۸۵٪ جمعیت را قوم هوتو، حدود ۱۴٪ را توتسی‌ها، و کمتر از ۱٪ را گروه کوچک توا (Twa) تشکیل می‌دهند. تواها از بومیان اولیه منطقه و عمدتاً شکارچی و کوزه‌گر هستند.

زبان‌های رسمی بوروندی عبارتند از:

کیروندی (زبان بومی و ملی)

فرانسوی (زبان رسمی اداری)

انگلیسی (از سال ۲۰۱۴ به زبان رسمی افزوده شد)

در حوزه مذهبی، حدود ۶۵٪ جمعیت مسیحی کاتولیک، ۱۵٪ پروتستان و بقیه مسلمان یا پیرو ادیان بومی هستند.

فرهنگ بوروندی غنی و تلفیقی از آیین‌های بومی و تأثیرات استعماری است. موسیقی سنتی نقش مهمی در زندگی مردم دارد و طبل‌نوازی سنتی بوروندی حتی در فهرست میراث فرهنگی یونسکو ثبت شده است.