جمهوری دموکراتیک کنگو؛ قلب تپنده آفریقا
جمهوری دموکراتیک کنگو، کشوری وسیع در مرکز آفریقا، با منابع طبیعی گسترده، تنوع فرهنگی بینظیر، و تاریخی پرفراز و نشیب، یکی از مهمترین و در عین حال ناشناختهترین کشورهای جهان است. این کشور که گاه به نام اختصاری “کنگو-کینشاسا” شناخته میشود، دومین کشور بزرگ آفریقا از نظر وسعت و یازدهمین کشور بزرگ جهان است. رودخانهی عظیم کنگو، جنگلهای انبوه استوایی، و مردمی با زبانها و سنتهای گوناگون، همگی بخشی از هویت چندوجهی این کشور را شکل میدهند.
جغرافیا و طبیعت؛ گستردگی، زیبایی و منابع
کنگو با مساحتی بالغ بر ۲٫۳ میلیون کیلومتر مربع، با ۹ کشور مرز مشترک دارد: آنگولا، بروندی، جمهوری آفریقای مرکزی، جمهوری کنگو، رواندا، سودان جنوبی، تانزانیا، اوگاندا و زامبیا. بخش زیادی از این سرزمین را جنگلهای انبوه استوایی پوشاندهاند که دومین جنگل بارانی بزرگ جهان پس از آمازون را تشکیل میدهند.
رود کنگو که از شرق به غرب کشور میگذرد، دومین رود بزرگ آفریقا از نظر طول و حجم آب است و نقشی حیاتی در حملونقل، تولید برق و کشاورزی دارد. دریاچههایی مانند دریاچه آلبرت، ادوارد، تانگانیکا و کیوو نیز بخشی از مرزهای شرقی این کشور را شکل میدهند.
طبیعت متنوع این کشور شامل جنگلهای بارانی، کوهستانها، دشتهای پهناور، آتشفشانهای فعال و پارکهای ملی بینظیری چون ویرونگا (Virunga) است که خانهی گوریلهای کوهی نادر است.
تاریخ؛ از استعمار تا بحران
پیش از استعمار، قلمرو امروزی کنگو شامل پادشاهیهای بومی متعددی مانند پادشاهی کنگو و لوبا بود. در اواخر قرن نوزدهم، این سرزمین به عنوان «ملک شخصی» لئوپولد دوم، پادشاه بلژیک، تحت عنوان «ایالت آزاد کنگو» اداره شد. در این دوران، بهرهکشی وحشیانه از مردم و منابع، منجر به مرگ میلیونها نفر شد. در سال ۱۹۰۸، پس از فشارهای بینالمللی، کنترل این سرزمین به دولت بلژیک منتقل شد و تا استقلال در سال ۱۹۶۰، مستعمره بلژیک باقی ماند.
پس از استقلال، کنگو شاهد کودتا، جنگهای داخلی، و مداخلات خارجی شد. یکی از نقاط عطف تاریخ معاصر کشور، به قدرت رسیدن موبوتو سسه سکو در سال ۱۹۶۵ بود که نام کشور را به «زئیر» تغییر داد. او به مدت بیش از سه دهه بر کشور با شیوهای دیکتاتورمآبانه حکومت کرد. پس از سقوط موبوتو در سال ۱۹۹۷، کشور وارد دورهای از جنگ داخلی و بحرانهای پیچیده شد که هنوز هم تأثیرات آن ادامه دارد.