اکوادور؛ سرزمینی میان آسمان، جنگل و آتشفشان
اکوادور، کشوری کوچک در شمال‌غربی آمریکای جنوبی، یکی از غنی‌ترین و متنوع‌ترین مقاصد جغرافیایی و فرهنگی جهان است. با وجود وسعت نسبتاً کم، اکوادور سرزمین تضادهاست؛ از کوه‌های بلند آند گرفته تا سواحل اقیانوس آرام، از جنگل‌های انبوه آمازون تا جزایر افسانه‌ای گالاپاگوس. در این سرزمین، سنت‌های بومی در کنار تأثیرات اسپانیایی، فرهنگ منحصربه‌فردی را شکل داده‌اند که در لباس، موسیقی، غذا و زندگی روزمره مردم دیده می‌شود.
جغرافیا و اقلیم
نام اکوادور از خط استوا گرفته شده، چرا که این کشور دقیقاً روی خط استوا واقع شده است. اکوادور با کشورهای کلمبیا در شمال و پرو در شرق و جنوب هم‌مرز است و از سمت غرب به اقیانوس آرام دسترسی دارد. این کشور به چهار منطقه جغرافیایی اصلی تقسیم می‌شود:
سِیِرا (Sierra): منطقه کوهستانی آند با شهرهای معروفی چون کیتو (پایتخت) و کِوِنکا، با چشم‌اندازهای کوهستانی، دره‌های عمیق و مزارع پلکانی.
کاستا (Costa): سواحل غربی کشور با آب‌وهوای گرم و مرطوب، زمین‌های حاصلخیز و شهرهایی مانند گوایاکیل، که مرکز اقتصادی و بندری کشور است.
آمازونیا (Amazonía): ناحیه شرقی با جنگل‌های بارانی متراکم، خانه‌ی صدها گونه جانوری و گیاهی و قبایل بومی.
جزایر گالاپاگوس: مجموعه‌ای از جزایر آتشفشانی در اقیانوس آرام که به‌دلیل نقش علمی‌شان در نظریه تکامل داروین شهرت جهانی دارند.
این تنوع جغرافیایی، اقلیم‌های گوناگونی از آب‌وهوای استوایی تا هوای خنک کوهستانی را در یک کشور کوچک ایجاد کرده است.
تاریخچه و تمدن
تاریخ اکوادور ریشه در تمدن‌های باستانی دارد. قبل از ورود اسپانیایی‌ها در قرن شانزدهم، این منطقه محل سکونت فرهنگ‌های بومی مانند کارا و کانیاری و بعدها بخشی از امپراتوری اینکا بود. در سال ۱۵۳۳ میلادی، اسپانیایی‌ها به رهبری فرانسیسکو پیزارو وارد منطقه شدند و آن را به یکی از مستعمرات خود تبدیل کردند.
در سال ۱۸۲۲، اکوادور بخشی از جمهوری بزرگ گران‌کلمبیا به رهبری سیمون بولیوار شد و سپس در سال ۱۸۳۰ به‌عنوان کشوری مستقل شناخته شد. از آن زمان تاکنون، این کشور شاهد فراز و نشیب‌های سیاسی، تغییرات اجتماعی و توسعه تدریجی اقتصادی بوده است.
