جزایر مارشال – سرزمینی در قلب اقیانوس آرام
جزایر مارشال کشوری کوچک و پراکنده در اقیانوس آرام می‌باشد که با وجود جمعیت اندک و موقعیت جغرافیایی دورافتاده، از اهمیت تاریخی و زیست‌محیطی قابل توجهی برخوردار است. این کشور یکی از نمونه‌های ملموس تأثیرات استعمار، جنگ سرد و تغییرات اقلیمی در دنیای معاصر است.
تاریخچه
پیش از استعمار، جزایر مارشال محل زندگی مردمانی بومی با فرهنگ و ساختار اجتماعی پیچیده بود. در قرن نوزدهم، آلمان این منطقه را مستعمره خود کرد و پس از جنگ جهانی اول، کنترل آن به ژاپن واگذار شد. پس از جنگ جهانی دوم، ایالات متحده آمریکا مدیریت این جزایر را به عهده گرفت. بین سال‌های ۱۹۴۶ تا ۱۹۵۸، آمریکا بیش از ۶۰ آزمایش هسته‌ای در این منطقه انجام داد که تأثیرات فاجعه‌باری بر مردم و محیط زیست بر جای گذاشت. در سال ۱۹۸۶، جزایر مارشال استقلال نسبی یافت و اکنون تحت قرارداد «هم‌پیمانی آزاد» با ایالات متحده قرار دارد.
جغرافیا و جمعیت
جزایر مارشال شامل ۲۹ آب‌سنگ حلقوی و پنج جزیره اصلی است که روی هم بیش از ۱۲۰۰ جزیره کوچک را تشکیل می‌دهند. این جزایر در میان دو زنجیره اصلی به نام‌های راتاک (خورشید طلوع‌کننده) و رالیک (خورشید غروب‌کننده) تقسیم شده‌اند. پایتخت کشور شهر ماجورو است. جمعیت کشور حدود ۶۰ هزار نفر است که بیشترشان در ماجورو و جزیره ابل زندگی می‌کنند.
اقتصاد
اقتصاد جزایر مارشال به‌شدت وابسته به کمک‌های مالی ایالات متحده است. ماهیگیری، کشاورزی سنتی (نظیر نارگیل و تارو) و صادرات مجوزهای ماهیگیری از دیگر منابع درآمد کشور به شمار می‌روند. همچنین، برخی از کشورها از پرچم این کشور برای کشتی‌رانی تجاری خود استفاده می‌کنند (پرچم راحت یا “flag of convenience”) که درآمد ارزی به همراه دارد.
مسائل زیست‌محیطی
یکی از چالش‌های بزرگ این کشور، باقی‌مانده‌های رادیواکتیو حاصل از آزمایش‌های هسته‌ای است که در برخی مناطق مانند آب‌سنگ بیکینی هنوز هم قابل سکونت نیستند. علاوه بر آن، تغییرات اقلیمی و بالا آمدن سطح آب دریا تهدیدی جدی برای بقای جزایر مارشال محسوب می‌شود. دولت این کشور بارها در مجامع بین‌المللی از جامعه جهانی خواسته است تا اقدامی جدی در زمینه کاهش گازهای گلخانه‌ای انجام دهد.
