نیکاراگوئه: سرزمین آتشفشان‌ها، دریاچه‌ها و فرصت‌های خاموش
نیکاراگوئه، کشوری در قلب آمریکای مرکزی، با آتشفشان‌های فعال، دریاچه‌های پهناور، فرهنگ غنی و تاریخ پرفراز و نشیب، به‌عنوان سرزمینی با فرصت‌های طبیعی و انسانی منحصر‌به‌فرد شناخته می‌شود. این کشور در تقاطع بین توسعه و سنت قرار گرفته و آینده‌ای پرامید در پیش دارد.
موقعیت جغرافیایی و طبیعت
نیکاراگوئه در آمریکای مرکزی قرار دارد و از شمال با هندوراس، از جنوب با کاستاریکا، از شرق با دریای کارائیب و از غرب با اقیانوس آرام مرز مشترک دارد.
این کشور به‌خاطر وجود دریاچه نیکاراگوئه (بزرگ‌ترین دریاچه آمریکای مرکزی)، رشته‌کوه‌های آتشفشانی و سواحل زیبایش شناخته می‌شود. مناطق جنگلی، آتشفشان‌های فعال و حیات وحش متنوع آن را به مقصدی بکر برای گردشگران طبیعت‌دوست تبدیل کرده‌اند.
جمعیت
نیکاراگوئه جمعیتی حدود ۶.۸ میلیون نفر دارد. ماناگوآ، پایتخت این کشور، بزرگ‌ترین شهر و مرکز اقتصادی و سیاسی آن است. بیشتر جمعیت کشور در مناطق غربی و اطراف ماناگوآ زندگی می‌کنند، جایی که دسترسی به منابع و امکانات بهتر است.
زبان و فرهنگ
زبان رسمی نیکاراگوئه اسپانیایی است، اما زبان‌های بومی و انگلیسی کرئیولی در سواحل شرقی نیز رایج‌اند.
فرهنگ کشور ترکیبی از سنت‌های بومی، اسپانیایی و آفریقایی است. موسیقی‌های سنتی مانند ماریمبا، رقص‌های محلی، جشنواره‌های مذهبی و غذاهایی چون گالو پینتو (ترکیبی از برنج و لوبیا) از جمله شاخصه‌های فرهنگی نیکاراگوئه هستند.
تاریخچه
نیکاراگوئه در دوران استعمار، مستعمره اسپانیا بود و در سال ۱۸۲۱ استقلال یافت. تاریخ معاصر این کشور با درگیری‌های سیاسی، انقلاب ساندینیستی در دهه ۱۹۷۰ و تحریم‌های خارجی همراه بوده است. با وجود این، نیکاراگوئه در حال حاضر در مسیر بازسازی و توسعه اقتصادی قرار دارد، هرچند چالش‌های سیاسی هنوز باقی است.
اقتصاد
اقتصاد نیکاراگوئه بر پایه کشاورزی، دامداری، نساجی، صنعت توریسم و انتقال پول از مهاجران استوار است. محصولات اصلی شامل قهوه، موز، تنباکو، گوشت و طلا هستند.
با وجود منابع طبیعی قابل‌توجه، کشور همچنان با فقر گسترده و زیرساخت‌های ضعیف روبه‌روست. توریسم یکی از حوزه‌هایی‌ست که در سال‌های اخیر رشد خوبی داشته است.
