سنت کیتس و نویس؛ بهشت استوایی کوچک در کارائیب
سنت کیتس و نویس، کوچک‌ترین کشور مستقل نیم‌کره غربی از نظر مساحت و جمعیت، در میان آب‌های گرم و درخشان دریای کارائیب واقع شده است. این کشور جزیره‌ای که شامل دو جزیره اصلی به همین نام است، با مناظری چشم‌نواز، تاریخ استعماری عمیق، سواحل بکر و فضای آرامش‌بخش، مقصدی رویایی برای گردشگران محسوب می‌شود. گرچه اندازه‌اش کوچک است، اما تجربه‌ای که به بازدیدکنندگان ارائه می‌دهد، بسیار فراتر از حد انتظار است.
جغرافیا و اقلیم
کشور سنت کیتس و نویس در شرق دریای کارائیب و در غرب آنتیل‌های کوچک واقع شده است. جزیره بزرگ‌تر سنت کیتس، حدود ۱۶۸ کیلومتر مربع مساحت دارد و جزیره کوچکتر نویس، با ۹۳ کیلومتر مربع، در جنوب شرقی آن قرار گرفته است. این دو جزیره با یک آبراه باریک به‌نام «کانال ناروز» از هم جدا شده‌اند.
آب‌وهوای این کشور استوایی و گرم است، با دمایی که در تمام طول سال بین ۲۳ تا ۳۱ درجه سانتی‌گراد در نوسان است. فصل خشک معمولاً از ژانویه تا آوریل و فصل بارانی از می تا نوامبر ادامه دارد. این اقلیم گرمسیری، با وزش نسیم‌های دل‌پذیر اقیانوسی، محیطی فوق‌العاده برای استراحت و ماجراجویی فراهم می‌کند.
تاریخ و پیشینه
تاریخ سنت کیتس و نویس، آمیخته‌ای از فرهنگ‌های بومی، استعمار اروپایی و برده‌داری است. پیش از ورود اروپایی‌ها، این جزایر محل سکونت قبایل بومی کارائیب و آراواک بود. در سال ۱۴۹۳، کریستف کلمب برای نخستین بار چشمش به این سرزمین افتاد، اما تا قرن ۱۷ میلادی، استعمار آن آغاز نشد.
سنت کیتس، نخستین مستعمره بریتانیا در کارائیب بود. فرانسوی‌ها نیز در بخشی از جزیره مستقر شدند، و در نتیجه درگیری‌های زیادی بین این دو قدرت استعماری برای کنترل جزیره در گرفت. نهایتاً بریتانیا در قرن ۱۸ کنترل کامل را در دست گرفت.
این جزایر به‌دلیل مزارع نیشکر و بهره‌گیری از نیروی کار برده‌های آفریقایی، به قطب اقتصادی تبدیل شدند. تا سال ۱۸۳۴ که برده‌داری لغو شد، صدها هزار برده به این جزایر آورده شدند. تأثیرات این دوران هنوز در فرهنگ، زبان و جمعیت امروزی کشور قابل مشاهده است.
سنت کیتس و نویس در سال ۱۹۸۳ به‌طور رسمی استقلال خود را از بریتانیا به‌دست آورد، اما همچنان یکی از کشورهای مشترک‌المنافع است و پادشاه بریتانیا به‌عنوان رئیس کشور، نقش نمادین دارد.
