امارات متحده عربی: سرزمین آسمان‌خراش‌ها، بیابان‌ها و نوآوری‌های بی‌پایان
موقعیت جغرافیایی و جمعیت
امارات متحده عربی کشوری در جنوب غربی آسیا و در حاشیه خلیج فارس است. این کشور از هفت شیخ‌نشین تشکیل شده: ابوظبی، دبی، شارجه، عجمان، ام‌القوین، رأس‌الخیمه و فجیره.
پایتخت امارات، شهر ابوظبی است، اما معروف‌ترین و پرجمعیت‌ترین شهر آن دبی می‌باشد.
جمعیت امارات بیش از ۱۰ میلیون نفر است که بیشتر آن را مهاجران تشکیل می‌دهند. زبان رسمی عربی و واحد پول درهم امارات (AED) است.
تاریخچه‌ای کوتاه
منطقه امارات در گذشته محل سکونت قبایل عرب و تجارت دریایی بوده است.
تا پیش از قرن بیستم، اقتصاد منطقه بیشتر بر صید مروارید و ماهیگیری استوار بود.
در سال ۱۹۷۱، پس از خروج بریتانیا از منطقه، اتحاد هفت شیخ‌نشین شکل گرفت و امارات متحده عربی تأسیس شد.
از آن زمان با کشف نفت و سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها، کشور به‌سرعت رشد کرد و مدرن شد.
طبیعت و اقلیم
بخش زیادی از امارات را بیابان‌های خشک و گرم تشکیل می‌دهد.
در حاشیه خلیج فارس، سواحل ماسه‌ای و آب‌های شفاف وجود دارد.
مناطق کوهستانی در شرق (مانند رشته‌کوه حجر در فجیره) دیده می‌شود.
آب‌وهوای امارات بیابانی گرم و خشک است: تابستان‌ها بسیار گرم و زمستان‌ها ملایم است.
اقتصاد
امارات یکی از پیشرفته‌ترین اقتصادهای خاورمیانه است.
اگرچه نفت و گاز نقش مهمی در اقتصاد دارد، اما کشور با سیاست تنوع اقتصادی، به حوزه‌های گردشگری، حمل‌ونقل، فناوری، ساخت‌وساز و امور مالی نیز توجه ویژه‌ای داشته است.
دبی و ابوظبی قطب‌های بین‌المللی تجارت و سرمایه‌گذاری هستند.
صادرات، منطقه‌های آزاد تجاری، و پروژه‌های بزرگ شهری باعث رشد پایدار کشور شده‌اند.
فرهنگ و مردم
فرهنگ امارات تلفیقی از سنت‌های عربی-اسلامی با تاثیرات جهانی است.
دین رسمی کشور اسلام (اهل سنت) است و قوانین اجتماعی بر اساس فرهنگ اسلامی طراحی شده‌اند.
در عین حال، امارات جامعه‌ای چندفرهنگی است؛ بیش از ۸۰٪ جمعیت آن را مهاجران از کشورهای مختلف تشکیل می‌دهند.
احترام به سنت، خانواده، مهمان‌نوازی و توسعه مدرن از ویژگی‌های برجسته جامعه اماراتی است.
