ویتنام

 ویتنام؛ سرزمینی میان افسانه و واقعیت 

ویتنام، کشوری باریک و کشیده در جنوب‌شرقی آسیا، جایی است که تاریخ، طبیعت و فرهنگ به شکلی منحصر به فرد با هم گره خورده‌اند. کشوری با سواحل طلایی، کوهستان‌های مه‌آلود، مردمانی مهمان‌نواز و غذاهایی که هر لقمه‌اش طعمی فراموش‌نشدنی دارد. این سرزمین، طی سال‌های اخیر به یکی از مقصدهای محبوب گردشگری در آسیا تبدیل شده، اما فراتر از جاذبه‌های توریستی، ویتنام جهانی است پر از داستان‌های کهن، هنرهای بومی، و روحی پرجنب‌وجوش که در هر گوشه‌اش جاری است.

ویتنام با بیش از ۳۳۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع مساحت، از شمال با چین، از غرب با لائوس و کامبوج و از شرق با دریای چین جنوبی هم‌مرز است. این کشور با داشتن بیش از ۳۰۰۰ کیلومتر خط ساحلی، به بهشتی برای علاقه‌مندان به دریا و طبیعت بدل شده است.

از خلیج هالونگ بی (Halong Bay) با صخره‌های آهکی خارق‌العاده‌اش گرفته تا مزارع پلکانی برنج در ساپا (Sapa) و جنگل‌های استوایی دلتا، ویتنام از نظر طبیعی کشوری چند‌چهره است.

در مرکز کشور، منطقه‌ی فونگ نها کِ بانگ (Phong Nha-Ke Bang) قرار دارد که میزبان بزرگ‌ترین غار طبیعی جهان به نام سان دونگ (Son Doong) است. این غار چنان عظمت دارد که حتی می‌تواند یک آسمان‌خراش را در خود جای دهد!

تاریخ ویتنام پر از نبرد، مقاومت و افتخار است. هزاران سال پیش، نخستین تمدن‌های منطقه در دلتای رود سرخ شکل گرفتند. قرن‌ها سلطه چینی‌ها، تاثیر زیادی بر زبان، معماری و فرهنگ ویتنام گذاشت. اما این ملت همیشه روح استقلال‌طلبی داشته است.

در سده نوزدهم، کشور ویتنام به زیر سلطه استعماری فرانسه درآمد و بخشی از مستعمرات جنوب شرقی آسیا شد.این دوران با ساختارهای استعماری، قطارها، کلیساها و نهادهایغربی همراه بود. اما پس از سال‌ها مبارزه، ویتنام استقلال خود را بازیافت. مهم‌ترین بخش تاریخ معاصر این کشور، جنگ ویتنام در دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی است؛ جنگی سهمگین میان ویتنام شمالی (کمونیستی) و جنوبی که پای آمریکا را نیز به میدان باز کرد.

پس از پایان جنگ در سال ۱۹۷۵، کشور متحد شد و با وجود زخم‌های عمیق، به سوی بازسازی و توسعه حرکت کرد.

مردم ویتنام با لبخندهای گرم، روحیه اجتماعی و آداب سنتی‌شان شناخته می‌شوند. بیش از ۹۵ میلیون نفر در این کشور زندگی می‌کنند و اغلب آن‌ها به زبان ویتنامی سخن می‌گویند. با اینکه دین غالب در کشور بودیسم است، اما اثراتی از کنفوسیوس، تائوئیسم و حتی مسیحیت نیز دیده می‌شود.

آیین‌ها و جشن‌ها در فرهنگ ویتنام جایگاه خاصی دارند. مهم‌ترین جشن ملی، تت یا سال نو ویتنامی است که معمولاً در اواخر ژانویه یا اوایل فوریه برگزار می‌شود. این جشن با آتش‌بازی، غذاهای سنتی، بازدید از خانواده و احترام به اجداد همراه است.

پوشش سنتی زنان آئو دای (Ao Dai) است؛ لباسی بلند، چسبان و شیک که بر ظرافت و زیبایی ویتنامی‌ها تأکید دارد.